ردپای نسیم

یه چیزی همیشه برام سوال بود، اینکه با وجود این فضای مجازی گسترده و این همه پیام رسانای وطنی و غیر وطنی و اپلیکیشن و این جور چیزا مگه هستن هنوز کسایی که به وبلاگ و وب گردی و این جور چیزا علاقه ای داشته باشن؟!
نمونه‌ش خواهرِ خودم…

شاید باورتون نشه ولی تا همین دو روز پیش وقتی نشسته بودیم و سرش تو گوشیش بود و تمام هوش و حواسشو داده بود بهش، با خودم گفت معلوم نیس باز کی داره ازش مشاوره میگیره،تا اینکه خودش با یه ذوق خاصی گفت وااای این یکی مطلبمم منتخب شد تو کوثر بلاگ!!

باز همون سوال این دفعه پررنگ تر شد تو سرم،که آقااا چجوری میشه؟؟ من واقعا نمیفهمم!!
تا اینکه امروز صب بعد از نماز باز دوباره حرف از وبلاگ شد.
گفتم خواهرِ من …من هنوز نمیفهمم تو این دوره زمونه کی دیگه وقتشو واسه وبلاگ و اینجور چیزا میذاره آخه؟!
بهم گفت خب میتونی خودت امتحان کنی، کوثر بلاگ این امکانو داده ک همه بتونن واسه خودشون یه وبلاگ داشته باشن..!!
دیدم بدم نمیگه هااا امتحانش که ضرر نداره، بذار ببینم اصلا فضاش چجوریه.
وبلاگ رو که با کمک خواهرم ساختیم‌ و اون شروع کرد از طرز استفاده‌ش اینکه چجوری مطلب بذارم و قالب و عکس و ویدیو و هرچی ک لازم بودو با حوصله برام توضیح داد بعدشم با هم به چندتا وبلاگ دیگه سر زدیم و مطالبشونو خوندیم.
تا اینکه یه لحظه به ساعت دقت کردم دیدم ۹ صبحه و من همچنان مشتاقانه منتظرم خواهرم بازم از قابلیتای وبلاگ برام بگه،
اون موقع بود که به این نتیجه رسیدم درسته ک همه ی ماها تو فضاهای متنوع و رنگارنگ مجازی غرق شدیم ولی بد نیست در کنار همه ی اینا یه فضایی به دور از حواشی و آلوده به ذهنای مریض داشته باشیم…!!
 

کوثر بلاگی شدنم مباااارک.‌‌‌‌.‌‌‌.!!

به قلم خودم…