ردپای نسیم

علاّمه نهاوندى در کتاب راحة الروح داستان مسجد آدم کش را نقل و اشاره کرده به گفتار مولوى که گوید: 

یک حکایت گوش کن اى نیک پى

مسجدى بود در کنار شهر رى

هر که در وى بى خبر چون کور رفت

مسجدم چون اختران در گور رفت

 در نزدیکى ابن بابویه مسجدی بود که معروف شده بود به مسجد آدم کش…

هر کس چه غریب و چه شهرى ، چه خودى و چه بیگانه، اگر شب در مسجد می ماند ، فردا جنازه او را از آن مسجد می اوردند و به این سبب کسی از مردم ری شب در آن بیتوته نمی کرد.

 غریبه‌ها از آنجا که مطلع نبودند، مى رفتند و شب در آن مى خوابیدند و صبح جنازه و مرده آن‌ها را بر مى داشتند. بالآخره جماعتى از مردم رى جمع شده و خواستند که آن مسجد را خراب کنند، دیگران نگذاشتند و گفتند خانه خداست و محل عبادت و مورد آسایش مسافرین و غرباست، نباید آن را خراب کرد، بلکه بهتر این است که شب درش را بسته وقف کنید و یک تابلو هم نوشته و اعلام کنید که اگر کسى غریب است و خبر ندارد، شب در این مسجد نخوابد؛ زیرا هر کس شب در اینجا خوابیده صبح جنازه‌اش را بیرون آورده‌اند و این چیزى است که مکرّر به تجربه رسیده و از پدران خود هم شنیده‌ایم و بلکه خود ما هم دیده‌ایم. پس بر تخته اى نوشته و به در مسجد آویختند. اتفاقا دو نفر غریب گذارشان به در آن مسجد افتاد و آن تابلو را دیده و خواندند. پس یکى از آن‌ها که ظاهرا نامش ماشالله بود می‌گوید: من امشب در این مسجد مى خوابم تا ببینم چه خبر است. رفیقش او را ممانعت مى کند و مى گوید: با وجود این آگهى که دیده اى، باز در این مسجد مى روى و خودکشى مى کنى؟

 آن مرد قبول نکرد و گفت حتما من شب را در این مسجد مى مانم. اگر مُردم که تو خبر را به خانواده‌ام برسان و اگر زنده ماندم که نعم المطلوب و سرّى را کشف کرده‌ام. پس قفل را گشود و داخل مسجد شد و تا نزدیک نصف شب توقّف کرد خبر نشد. و چون شب از نصف گذشت، ناگاه صدایى مهیب و بسیار ترسناک بلند شد، آهاى آمدم ـ آهاى آمدم، گوش داد تا ببیند صدا از کدام طرف است، باز‌‌ همان صدا بلند شد، آمدم، آمدم، آهاى آمدم و هر لحظه صدا مهیب‌تر و هولناک‌تر بود. مرد ابتدا بسیار ترسید ولی بر خود غلبه کرد و برخاست و ایستاد و شمشیر خود را بلند کرد و گفت اگر مردى و راست مى گویى، بیا، و شمشیر خود را به طرف صدا فرود آورد که به دیوار مسجد خورد و ناگهان دیوار شکافته شد و زر و طلاى بسیارى به زمین ریخت و معلوم شد دفینه و گنجى در آن دیوار گذارده و طلسم کرده بودند که این صدا بلند مى شود و آن طلسم به واسطه پر جرأتى آن مرد شکست پس طلا‌ها را جمع کرد و صبح از آن مسجد صحیح و سالم با پول زیادى بیرون آمد و از آن همه پول، املاک خریده و از ثروتمندان گردید و آن مسجد را تعمیر و به نام او مسجد ماشاءاللّه معروف گردید.

(امامزادگان و زیارتگاه‌های شهر ری)

یه چیزی همیشه برام سوال بود، اینکه با وجود این فضای مجازی گسترده و این همه پیام رسانای وطنی و غیر وطنی و اپلیکیشن و این جور چیزا مگه هستن هنوز کسایی که به وبلاگ و وب گردی و این جور چیزا علاقه ای داشته باشن؟!
نمونه‌ش خواهرِ خودم…

شاید باورتون نشه ولی تا همین دو روز پیش وقتی نشسته بودیم و سرش تو گوشیش بود و تمام هوش و حواسشو داده بود بهش، با خودم گفت معلوم نیس باز کی داره ازش مشاوره میگیره،تا اینکه خودش با یه ذوق خاصی گفت وااای این یکی مطلبمم منتخب شد تو کوثر بلاگ!!

باز همون سوال این دفعه پررنگ تر شد تو سرم،که آقااا چجوری میشه؟؟ من واقعا نمیفهمم!!
تا اینکه امروز صب بعد از نماز باز دوباره حرف از وبلاگ شد.
گفتم خواهرِ من …من هنوز نمیفهمم تو این دوره زمونه کی دیگه وقتشو واسه وبلاگ و اینجور چیزا میذاره آخه؟!
بهم گفت خب میتونی خودت امتحان کنی، کوثر بلاگ این امکانو داده ک همه بتونن واسه خودشون یه وبلاگ داشته باشن..!!
دیدم بدم نمیگه هااا امتحانش که ضرر نداره، بذار ببینم اصلا فضاش چجوریه.
وبلاگ رو که با کمک خواهرم ساختیم‌ و اون شروع کرد از طرز استفاده‌ش اینکه چجوری مطلب بذارم و قالب و عکس و ویدیو و هرچی ک لازم بودو با حوصله برام توضیح داد بعدشم با هم به چندتا وبلاگ دیگه سر زدیم و مطالبشونو خوندیم.
تا اینکه یه لحظه به ساعت دقت کردم دیدم ۹ صبحه و من همچنان مشتاقانه منتظرم خواهرم بازم از قابلیتای وبلاگ برام بگه،
اون موقع بود که به این نتیجه رسیدم درسته ک همه ی ماها تو فضاهای متنوع و رنگارنگ مجازی غرق شدیم ولی بد نیست در کنار همه ی اینا یه فضایی به دور از حواشی و آلوده به ذهنای مریض داشته باشیم…!!
 

کوثر بلاگی شدنم مباااارک.‌‌‌‌.‌‌‌.!!

به قلم خودم…